چندین پارامتر طراحی به منظور بهبود عملکرد و کاهش تنش ها و صدمات اساسی هستند.
به عنوان مثال، همانطور که به طور گسترده در ادبیات گزارش شده است زوایای درشت نی و پا نسبت به پایه چکمه و کفش اسکیت roces و فشار پا بر روی پایه چکمه چکمه های اسکی مسئول آسیب های اسکی هستند.
برخی از محققان همبستگی بین طراحی کفش اسکی و بار در مفصل زانو را مطالعه کرده اند .
نتایج گزارش شده نشان می دهد که بیش از 30 درصد از آسیب های زانو ناشی از کشیدگی بیش از حد رباط است همچنین صدمات مچ پا و پا (تقریباً 7 درصد) به دلیل پویایی اسکی و وضعیت اسکی است .
همچنین در ادبیات گزارش شده است که مکانیسم آسیب برای پارگی رباط صلیبی قدامی (ACL) شامل حرکت والگوس همراه با چرخش خارجی است.
به گفته نویسندگان دیگر، پارگی ACL زمانی رخ می دهد که اسکی باز سعی می کند بعد از زمین خوردن یا در حین آن بایستد.
مکانیسم آسیب شامل حرکت ترکیبی والگوس با خم شدن عمیق است که باعث چرخش داخلی و جابجایی قدامی درشت نی می شود.
در همه موارد، واضح است که حرکت از زاویه فیزیولوژیکی واروس والگوس 170 درجه باعث افزایش نیروهای مماسی بر روی فلات تیبیا می شود و در نتیجه ثبات زانو را کاهش می دهد.
از آنجایی که بسیاری از اسکی بازان دارای هم راستایی پاهای والگوس یا واروس هستند، وضعیت اسکی مناسب را می توان با فرز کردن کف کفش با ماشین یا حرکت دادن موقعیت کاف نسبت به پوسته با استفاده از یک سیستم کانتی که در نقطه لولای بین کاف و پوسته قرار دارد، به دست آورد.
وضعیت خوبی به دست می آید یک رویکرد متفاوت توسط Corazza و همکاران توسعه داده شده است.
نیروهایی را که باعث آسیب رباط جانبی داخلی می شود با استفاده از بوت بردی که می تواند نیروهای وارده در مرحله چرخش را اندازه گیری کند، مطالعه کرده اند. بارهای اعمال شده در مرحله چرخش (جدول 1) با استفاده از یک بوت برد مجهز به چهار سنسور فشار اندازه گیری شده است.
از داده‌های به‌دست‌آمده از تخته چکمه، یک مدل المان محدود ویژه (FEM) به منظور طراحی یک چکمه اسکی که بتواند تنش‌های مسئول آسیب‌های زانو را کاهش دهد، توسعه داده شد.
